- ساناز هستم
- شنبه ۲۳ فروردين ۹۹
- ۰۳:۲۸
تا یه سنی که نمیدونم چند ساله (شایدم برا آدم‌های مختلف عدد‌های مختلفی‌ه) بیشتر داشته‌ها/نداشته‌ها حاصل کفایت/حماقت خانواده و محیط‌ه. نه اینکه بعد از اون نباشه. حتی کم‌رنگ‌تر هم نیست. فقط المان های بیشتری درگیر قضیه میشن و نقش اختیار و تلاش خود ادم‌ها بیشتر هویدا میشه.
من از این دغدغه‌ها کم ندارم تو زندگیم. که حاصل بی‌فکری یا اصلا ندانم‌کاری یا ناآگاهی دیگران‌ه. یه نمونه‌ش که همواره برای من درگیر کننده بوده دندون و دندون‌پزشکی بوده. وقتی قدرت تشخیص نداشتیم که کجا باید رفت و به که باید سپرد، دندون های من رو یه ناپزشکی نابود کرد. یه مثلی تو دندون‌پزشکی وجود داره که میگه: دندونی که فِرِز بخوره هرگز دندون سابق نمیشه و باید منتظر نشست عمرش تموم شه. یادم هست این آقای ظاهرا دندون پزشک سه تا از دندون‌های من رو هم‌زمان فرز زد و به دستیارش(!!!!) داد که پر کنه. شاید ۱۵ یا ۱۶ سالم بود. روی مابقی دندون ها هم اثرات مشابهی گذاشت. در حالی که احتمالا پاسخ مشکلات من پرکردن نبوده. الان که خودم نیمچه ورودی کردم به این حوزه می‌تونم بگم که پاسخ فیشور سیلانت و فلوراید تراپی های مکرر بوده.من تو سنی نبودم که آگاهی داشته باشم. کاش پدر مادرم داشتن. و این قضیه تا حالا گریبان منو رها نکرده. و حتی الان یکی از نقاط ضعف منه. اونقدر که با وجود حضور خودم تو این رشته همواره ترس دارم از مراجعه و درمان. یه استرس بی‌پایان. چرا اینو میگم؟ یکی اینکه امروز روز دندون‌پزشکی‌ه. دوم چون تو قرنطینه در "دیگه چه ایرادایی دارم" ترین حالت ممکن هستی. و سوم ، بیان این ضعف‌ها مواجهه باهاشون رو آسون‌تر می‌کنه.
+ یکی ناشناس روز دندونپزشک رو تبریک گفته. میگم من هنوز دندونپزشک نیستم و امروز هم به گمانم روز دندانپزشکیه نه دندونپزشک. و کی‌ای؟ این سوال به تنهایی فلسفه‌ی تمام ناشناس بودن های تاریخ رو می‌بره زیر سوال. و پاسخ نُرم بهش هم اینه که: اگه می‌خواستم بدونی که شناس می‌گفتم. میگم منطقیه. میگه نمیخوام بعد اینکه دونستی بگی: ای بابا این بود که. همون فکر کن آدم خفنی‌م. می‌خوام بگم: بیا بغلم. هیچ‌کدوم از ما هرگز کافی و خفن نبوده‌ایم. ولی میگم: ممنونم. منو آدمی ندون که آدم های زندگی‌ش رو تقسیم به خفن/غیرخفن می‌کنه.
++ عکس اوریگامی هام رو برا دوست مکزیکی‌ه که تو اون اپه آشنا شدم فرستادم. کلی wow و I love them گفت. vs مهندس که تنها عکس‌العملش این بود که : چجوری حوصله‌ت کشید؟ چجوری کشید واقعا؟
+++ با لبخندت شادی بی‌اندازه شود...