- ساناز هستم
- سه شنبه ۹ فروردين ۰۱
- ۰۲:۲۷
حالت گنگِ روزها و استرسی که منو یاد بچگیام میندازه. یاد روزهایی که انتظار اومدن عید رو داشتیم. معمولا یکی دو تا کارتونِ پر آجیل و لوکا سوغاتی می‌آوردیم. ترمینال که پیاده می‌شدیم یه تاکسی می‌گرفتیم و آفتاب زده نزده دم در بودیم. حاجی بابا و ننه که برای نماز بیدار شده بودن در رو باز می‌کردن. خوشحالیِ توی چهره‌شون رو یادم هست. صورت حاجی بابا تیغ تیغی بود و وقتی منو می‌بوسید صورتم قرمز میشد. صبحونه میخوردیم و منتظر می‌شدیم بقیه بیدار بشن. چند ساعت انتظار سخت. گاهی می‌رفتیم و خودمون بچه ها رو بیدار می‌کردیم. دنیا تو اون چند روز لبخند داشت. همه‌چیز شکل بازی بود. اما امان از پایان. امان از خداحافظی. امان از سیزده به در. پر بود از دلتنگی. نه ح.صله‌ی مدرسه بود، نه خونه. اونموقع ها فقط دلم میخواست اون چند روز تا جای ممکن و ناممکن کش پیدا کنن. دلم میخواست همیشه اونجا باشم. دلم میخواست هر روز تو اون شلوغی باشم. تحمل استرس مشق‌ها و مدرسه رو نداشتم. روزهای اول تو مدرسه اشک می‌ریختم و دلتنگ بودم. شب ها تو خونه حوصله نداشتم و دوست نداشتم درس بخونم. حالا من دقیقا همون آدمم. همون آدم که گیر می‌کنه و نمیتونه بگذره. حالا دقیقا همون استرسی رو دارم که دلم میخواد روزها گریه کنم. دلم میخواد گیر کنم تو یه ساعت هایی. مثل همیشه. مثلِ همه‌ی من. همه‌ی منی که تموم شده.
+ همه‌ی حرکاتم در زندگی منو به سمت حقیقتِ تنهایی یا تنهایی حقیقی سوق میدن. و من معنای واژه ها رو تازه دارم درک می کنم. واقعا دلم میخواد نباشم. نه اینکه نیست بشم بلکه کان لم یکن.
++ حوصله‌ی تراپی رو هم ندارم. چیزی برای درست کردن وجود نداره. دست و پای بیهوده‌ست. من یه فسرده‌م که نه کنار آدم‌های شاد جایی دارم نه ناراحت. آدم ها وقتی شادن بهم یادآوری می‌کنن که تو چرا ناراحتی؟ وقتی ناراحتم میگن دو نفر که ناراحتن کنار هم جایی ندارن.
+++ حوصله‌ی درس خوندن ندارم. کاش می‌تونستم مرخصی بگیرم و برم چند ماه یه جای دور بخوابم. یه جا که پنجره‌ش رو به دریا باشه. یه بالکن بزرگ. مثل اون خونه‌‌هه.
4+ هیچ کس در هیچ حسی منو درک نمیکنه. نکرده و نخواهد کرد. و حتی من نمیخوام بکنه. منم یه گاوم که هیچ کس رو درک نمیکنه.
5+ همه همیشه از من شاکی‌ن و انتظار دارن. خوشحالم که هیچ وقت هم انتظار هیچ کس رو برآورده نمی‌کنم.
6+ فضا معنوی بود و به مقادیری از معنویت نیاز داشتم. باد فقط یه حجم هوای مطبوع با سرعت کم بود. هیچ آزاری نداشت. فضا مناسب درخواست کردن بود. درخواست رهایی از ترس ها.
7+ با فضای متن اون آهنگه.