در اینکه جمعیت زیادی لیاقت یا کفایت والد شدن رو ندارند شکی نیست‌. زخم‌های روحشون، نقص‌های مغزشون، کاستی‌های شخصیتشون، کمبود‌های زندگیشون رو تقدیم فرزندان می‌کنن. این وسط اگر خوش شانسی‌ای وجود داشته باشه محبت و حمایت رو تقدیمشون می‌کنن و در مقابل فرزتدانِ ناقص پرورده و زخمیشون رو اسیر خودشون می‌کنند. و این چرخه به نسل بعد و بعد و بعدتر منتقل میشه. حالا این وسط جایی گیر می‌کنیم بین محبت و نفرت. و هر دو هم‌زمان.

 

+ در حال در وجوبِ احترام به بزرگتر ها شکی نیست.

++ چرا باید این وقت شب و بی‌دلیل به این فکر کنم که چرا به حد کافی و مطلوب رشد نکردم؟ چند سانت بیشتر قد داشتن دست من رو به چه جاهای بلندتری قرار بود برسونه؟ 

+++ هنوز اهداف سال جدید رو ننوشته‌ام و برای این نیاز به تنهاییِ اتاقم دارم.

۴+ سالِ نو مبارک.